Blog 1 - Hoe het begon
In 2017 overleed Dieter, een goede vriend, aan een hersentumor. Kort voor hij ziek werd heb ik nog een shoot gedaan van hem en één foto zou worden gebruikt voor het bidprentje.
Ook door mijn grafische achtergrond vroegen de ouders aan mij of ik dit bidprentje en de doodsbrief wou ontwerpen. Ik zat met hen samen en al snel hielp ik om ook de uitvaart te organiseren want we wilden toch een paar dingen anders doen dan wat ‘gewoon’ werd gedaan op een uitvaart.
Toen al dacht ik er aan om te vragen aan de ouders of ze foto’s wensten van de uitvaart, ik wou dit met plezier doen. Maar ik heb dit toen niet gedurfd.
Op de dag zelf hielp ik de aula klaar zetten, nam toch snel nog enkele foto’s met mijn telefoon en nam toen plaats tussen de andere vrienden. Hij kreeg een mooie dienst met vrienden die herinneringen ophaalden, zijn wielerploeg die zijn fratsen deelden, een bevriend muzikant die een persoonlijk nummer bracht…
Achteraf werden er, in plaats van rozenblaadjes, cola kroonkurkjes op zijn kist gelegd door de aanwezigen (hij dronk nauwelijks iets anders) De familie stond buiten handjes te schudden aan iedereen die langs kwam en ik bleef nog even tot de laatste om nog een foto te nemen van de kist met de kroonkurkjes…
Ok, dat was dat… even doorspoelen dan. In 2020 kwam er één of ander viruske de kop opsteken en viel al mijn fotowerk weg… Huwelijken werden uitgesteld, evenementen en concerten geannuleerd, communies verplaatst naar september,… Plots had ik veel tijd en tijdens een quarantainesessie, opgesloten in mijn slaapkamer, ging ik wat online tutorials, workshops en interviews opzoeken over fotografie… Ik was ook pas van leverancier veranderd voor mijn albums en op Facebook hadden ze een privé groep… Toen ik daar wat doorheen scrolde en keek naar de albums die iedereen vol trots postte zag ik plots een album van een uitvaart passeren. En even verderop nog één en nog één…
SAY WHAT?
Aangezien die leverancier in Nederland zit waren al deze albums van Nederlandse fotografen… Toch even opzoeken die handel! Bleek dat er in Nederland full-time uitvaartfotografen zitten! Meer nog! Er was daar zelfs een opleiding van een vol jaar tot ‘Bekwaam afscheidsfotograaf’! Die Boukje Canaan die dit organiseert, doet dit al een aantal jaar en in podcasts en interviews legde ze uit waarom. Ik dacht bij mezelf: ‘waarom heb ik hier in Vlaanderen’ daar nog niets van gehoord, ondanks dat mijn sociale media vol zit met fotografen?
Ik zag dat Boukje ook een (hand) boek had geschreven over uitvaartfotografie. Aanschaffen die handel en maar eens een mailtje sturen om te vragen hoe het zit met die opleiding.
Nog geen 2 dagen later kreeg ik telefoon uit Nederland. Ze wilden zelfs kijken om die opleiding voor de eerste keer in Vlaanderen te organiseren (als er kandidaten genoeg waren om het te laten doorgaan)
Ondertussen had ik bij mezelf al besloten dat ik deze kant wou uitgaan met mijn fotografie… Maar wat is dat hier in Vlaanderen nog een taboe!
Ik maakte al een Facebookpagina en Instagram account aan, en kocht de url afscheidsfotografie.be (en .com) aan. We zijn dan ondertussen begin 2022, maar door tijdsgebrek met al de huwelijken van 3 jaar ver die in 1 jaar werden gepropt, ging er van die afscheidsfotografie niet veel terecht komen. Geen tijd om er mee bezig te zijn, geen tijd om naar begrafenisondernemers te gaan,… Tot plots in februari het nieuws me ter ore kwam dat een neef van een goeie vriend overleden was door een werkongeval…
Zou ik hem durven vragen of die ouders zouden open staan om mij die uitvaart te laten fotograferen?